بحرین یک دهه پس از قیام میدان لؤلؤ؛
زرگر: جنبش منامه آتش زیر خاکستر است/ تبعیض علیه شیعیان، جرقه انقلاب بود/ سکوت جامعه ملل موجب تند شدن رفتار آل‌خلیفه شد
کارشناس مسائل منطقه گفت: انقلاب بحرین به نوعی قیام اکثریت علیه حاکمیتی بود که تبعیض‌آمیز با همه برخورد می‌کرد و این مساله توسط ریاض تشدید شد.
«علی‌اصغر زرگر» کارشناس مسائل منطقه با اشاره به دهمین سالگرد انقلاب بحرین در تشریح تحولات یک دهه اخیر این کشور در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا اظهار کرد: اگر بخواهیم نگاهی به جنبش مردمی بحرین بیاندازیم باید به این نکته اشاره کنم که این جریان اساساً شباهت‌های زیاد با بهار عربی در مصر، تونس، لیبی، یمن و غیره دارد که مردمان آن علیه حاکمیت کشورهای عربی مذکور دست به قیام زدند. در مصر این جنبش توسط نظامی‌های این کشور و حمایت‌های عربستان مصادره و به بن‌بست رسید اما در بحرین این وضعیت تا حد زیادی بسیار متفاوت بود. توجه داشته باشید که در این کشور اکثریت شیعه زیر نظر حکومت و سرکوب ساختار سیاسی آل خلیفه قرار داشت و وضعیت زندگی شیعیان در این کشور مناسب نبود. اساساً اعتراض در این کشور به تبعیض‌های حاکمیت در حق شیعیان مربوط بود که در همان ابتدا سعی کردند با ارائه وعده وعیدها جلوی اعتراض‌ها را بگیرند.
وی ادامه داد: این اقدام‌ها از سوی حاکمیت بحرین دیرهنگام صورت گرفت و بحث محرومیت‌زدایی هم با مشکلات زیادی روبه‌رو بود. توجه داشته باشید منابع کشور بحرین برای از بین بردن تبعیض‌های قومی و ریشه کن کردن محرومیت ها کاملاً مناسب است اما حاکمیت نمی‌خواست که این اقدام در قبال شیعیان انجام شود. در نهایت آنها سعی می‌کردند تا تبعیض‌هایی را علیه اکثریت شیعیان بحرین به اجرا بگذارند و این موضوع در نهایت موجبات به وجود آمدن خیزش‌های مردمی را فراهم کرد. در این میان باید توجه کنید که بحرین بخشی از خاک کشور ما بوده به صورت کاملاً مشخص تشییع در این کشور به صورت عمیق ریشه دارد و به همین دلیل است که آثار سرکوب و کنترل این طیف تا همین امروز هم قابل درک و مشاهده است. به این جهت شدت عمل برای کنترل این جنبش افزایش پیدا کرد و در عین حال باید به این نکته اشاره کنم که دلایل سرکوب این حرکت مردمی چند ضلع دارد.
این تحلیلگر مسائل سیاسی تصریح کرد: در ابتدا باید به این موضوع اشاره کنم که بحرین تا پایان ۱۹۷۰ میلادی در قبضه انگلیسی‌ها قرار داشت و پس از خارج شدن آنها، آمریکایی‌ها به جای بریتانیایی‌ها وارد این کشور شدند. پس از آن ناوگان پنجم نیروی دریایی ایالات متحده هم در همین کشور مستقر شد و به همین دلیل بحرین از لحاظ ژئوپلتیک برای غرب اهمیت زیادی پیدا کرد. بر همین اساس پیشرفته‌ترین تسلیحات نظامی و همچنین تجهیزات کنترل اغتشاش از سوی بریتانیا و آمریکا در اختیار این کشور قرار گرفت. از منظر دیگر هم باید توجه کرد که بحرین عضو شورای همکاری خلیج فارس است و عربستان توانست با همین ابزار به صورت علنی و رسمی وارد بحرین شود تا بتواند جنبش مردمی را سرکوب کند. بدیهی است قرار داشتن بحرین در شورای همکاری خلیج فارس حمایت غربی‌ها را به دنبال داشت که پیشتر به آن اشاره کردم.
وی در پایان خاطرنشان کرد: موضوع دیگر این است که بحرین توسط آبهای خلیج فارس احاطه شده و سران این کشور هرگاه که اراده کنند، می‌توانند از طریق آبهای خلیج فارس از این کشور خارج شوند اما نکته مهمتر این است که اگر بحرین با یک کشور دیگر هم مرز بود، بدون تردید آنها می‌توانستند به جنبش مردمی این کشور کمک کنند. در مقابل ما شاهد ورود سعودی‌ها به منامه و کشتار مردم این کشور توسط ریاض بودیم. این‌ها دلایلی بود که جنبش مردمی بحرین را منحرف کرد و هسته‌های اصلی مقاومت سرکوب شدند که این جنبش، اکثریتِ در تبعیض به حساب می‌آمد و حالا با ارائه امتیازهای مختلف از سوی آل‌خلیفه تا حدودی این جنبش آرام شده است اما همچنان به عنوان آتش زیر خاکستر از آن نام برده می‌شود. ضمن اینکه سکوت محافل حقوق بشری و بین‌المللی هم موجب شد تا آل‌خلیفه بتواند به راحتی این قیام را سرکوب و سانسور کند.
